.

.

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Οι αγωνιστές του 1821 και τα πορτρέτα τους .

Φέτος ,για να τιμήσουμε τους ήρωες του 1821, φτιάξαμε τα πορτρέτα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της Μαντώ Μαυρογένους. Η έμπνευση μας δόθηκε ,όταν διαβάσαμε από το διαδίκτυο ,ότι ο εθνικός ζωγράφος της επανάστασης του 1821,ήταν Βαυαρός αξιωματικός ,ονομαζόταν Καρλ  Κρατσάιζεν ,ήταν φιλέλληνας και βρέθηκε στα πεδία πολλών μαχών . Αυτός ήταν και ο λόγος που σήμερα γνωρίζουμε την αυθεντική μορφή των μεγάλων μας αγωνιστών. Δεκαετίες πριν επινοηθεί και διαδοθεί η φωτογραφία, το ρόλο του φωτογράφου ή του οπερατέρ ,εκπλήρωναν όσοι κατείχαν την τέχνη της ζωγραφικής και του σχεδίου. Έτσι ο ζωγράφος αυτός μετά από κάθε μάχη , ζητούσε από τους ηγέτες να τους ζωγραφίσει με το μολύβι του και στο τέλος τους έβαζε να υπογράψουν οι ίδιοι το έργο ,έτσι ώστε η υπογραφή αυτή ,να αποτελεί και  πιστοποιητικό αυθεντικότητας.










Επίσης θελήσαμε να ζωγραφίσουμε και ''το κρυφό σχολειό '' ,του Νικόλαου Γκύζη, έναν πίνακα ζωγραφικής που είχε κερδίσει το ενδιαφέρον των παιδιών ,μετά από συζήτηση στην τάξη .Μιλήσαμε για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες , τα ελληνόπουλα μαθαίνανε γράμματα την περίοδο της τουρκοκρατίας ,ποιους είχαν για δασκάλους τους και πόση ''δίψα ''είχαν για μάθηση αλλά και υπέρμετρη  επιθυμία για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού .



Τέλος είδαμε ,σχολιάσαμε και ζωγραφίσαμε με άσπρη κιμωλία πάνω σε μαύρο χαρτόνι ,την  ''Γκουέρνικα ''του Πικάσο , το έργο που έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο και που θα είναι επίκαιρο για πάντα, φανερώνοντας με απίστευτες συμβολικές εικόνες την οδύνη και τις καταστροφές του πολέμου.









Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Ο Αρλεκίνος και η όμορφη Βενετία.



Μέσα από την αποκριάτικη ατμόσφαιρα που επικρατούσε τις προηγούμενες  ημέρες στο Νηπιαγωγείο , δεν θα μπορούσε να λείπει και η ιστορία του Αρλεκίνου...

Μια φορά κι έναν καιρό στην πόλη με τις γόνδολες, τη Βενετία, ζούσε ένα φτωχό παιδάκι, ο Αρλεκίνος. Τις μέρες της Αποκριάς, στη Βενετία γιορτάζουν το καρναβάλι με παρελάσεις και γιορτές. Όλοι ντύνονται μασκαράδες και κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες τους γλεντάνε μέχρι το πρωί.
Ο μικρός Αρλεκίνος, κάθε απόγευμα, κάθονταν στο παράθυρο, έβλεπε τους γελαστούς μασκαράδες που περνούσαν παρέες παρέες κάτω από το σπίτι του και μερικές φορές ένα δάκρυ κυλούσε στο μαγουλάκι του. Θυμόταν πώς ντυνόταν κι αυτός μασκαράς μαζί με τον πατέρα του και τη μητέρα του και κάνανε βόλτες στην πλατεία το Αγίου Μάρκου με τα περιστέρια. Τώρα πια όλα ήταν διαφορετικά ! Ο πατέρας είχε πεθάνει και η καημένη η μητέρα του με μεγάλη δυσκολία κατάφερνε να πληρώνει τα έξοδά τους. Σκούπιζε, λοιπόν, το δάκρυ του και χαιρετούσε τους γελαστούς μασκαράδες που του φώναζαν να κατέβει μαζί τους στο γλέντι.
Η μαμά του είδε το κρυφό δάκρυ του Αρλεκίνου και ανέβηκε στη σοφίτα αποφασισμένη να βρει κάτι, έστω κι ένα παλιό ρούχο, για να μασκαρέψει το λυπημένο παιδί της. Κάτι μικρά κουρελάκια από υφάσματα της έδωσαν την ιδέα ! Τα μάζεψε όλα, πήρε τα ραφτικά της και δούλεψε μέχρι το πρωί. Ένωσε τα μικρά κομματάκια, έκανε ένα μεγάλο πολύχρωμο πανί και μ’ αυτό έραψε μια φανταχτερή στολή, που άλλη δεν είχε ξαναγίνει !
Ξύπνησε χαρούμενη το Αρλεκίνο και τον έντυσε με τη στολή. Φούντωσε τα κατσαρά καστανά μαλλάκια του παιδιού και, σαν τελευταία πινελιά, άνοιξε δυο τρύπες με το ψαλίδι της σε μια μαύρη βελούδινη λωρίδα και την έδεσε στα μάτια του παιδιού για μάσκα ! Το αποτέλεσμα ήταν θαυμάσιο !
Ευτυχισμένος ο Αρλεκίνος, με τα δάκρυα απ’ τα παράπονα να λάμπουν στα ματάκια του, έδωσε ένα σκαστό φιλί στη μανούλα του και έτρεξε στην πλατεία.
Τα πυροτεχνήματα έλαμπαν στον ουρανό και τα παιδιά μάζευαν καραμέλες και σοκολάτες που πετούσαν οι άρχοντες από τα μπαλκόνια.
Όταν έφτασε στην πλατεία ο Αρλεκίνος, όλοι θαύμαζαν τη φορεσιά του, κι εκείνος χαρούμενος άρχισε να χορεύει χωρίς να φανερώνει ποιος είναι.
Ποιος είσαι; τον ρωτούσαν πολλοί. Είσαι από τη Βενετία; Που αγόρασες αυτή τη θαυμάσια στολή;
Ο Αρλεκίνος χαμογελούσε και κρατούσε καλά φυλαγμένο το μυστικό του, ώσπου μια κοπελίτσα τού άρπαξε τη μάσκα.
Είναι ο Αρλεκίνος ! φώναξαν κάποιοι ξένοι.
Αυτός είναι ο βασιλιάς του καρνάβαλου, φώναξαν όλοι μαζί και του πρόσφεραν φρούτα και γλυκά χορεύοντας χαρούμενοι γύρω του.
Ο Αρλεκίνος χόρεψε ξέφρενα όλη νύχτα και το πρωί γύρισε στο σπίτι του φορτωμένος με γλυκά.
Ένας χρόνος πέρασε. Την επόμενη χρονιά, μόλις πλησίαζε η Αποκριά, όλοι έτρεξαν στη μητέρα του Αρλεκίνου και πλήρωναν όσο όσο για να ράψουν μια πολύχρωμη φορεσιά αρλεκίνου!
Η ιστορία άρεσε πολύ στα παιδιά και στη συνέχεια είδαμε ένα βιντεάκι από τον υπολογιστή ,όπου πολλοί πίνακες ζωγραφικής με θέμα τον Αρλεκίνο ,εμπνέουν σπουδαίους ζωγράφους ,να τον αποτυπώσουν στα έργα τους. 

Αυτό ήταν . Αμέσως αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε τον δικό μας Αρλεκίνο στο καβαλέτο  ,με την τεχνική της χαρτοταινίας όμως ,ώστε να αποκαλυφθούν  στο τέλος με ΄΄μαγικό'' τρόπο και οι πολύχρωμοι ρόμβοι ,πάνω στη στολή του αρλεκίνου.
 Όλοι δούλεψαν με μεράκι και ταυτόχρονα  με περιέργεια για το λόγο που τοποθετήθηκε  εκεί η χαρτοταινία.



                                                                 Έτοιμος ο αρλεκίνος.
                                                   Τώρα ας ξεκολλήσουμε την ταινία.
     Το αποτέλεσμα εντυπωσιακό και οι ρόμβοι μαγικοί είπαν...Έτσι ήρθε ο αρλεκίνος στην τάξη μας .
 Την επόμενη μέρα είδαμε εικόνες από το καρναβάλι της Πάτρας φυσικά ,αλλά και της  Βενετίας ,όπου έζησε ο αρλεκίνος . Μαγική η στολή του αρλεκίνου ,αλλά εξίσου μαγική και η πόλη του ,συμφωνήσαμε όλοι.Την εντοπίσαμε ,μέσα από τον παγκόσμιο χάρτη ,στο βόρειο τμήμα της γειτονικής μας Ιταλίας.  Ένας από τους μαθητές μου ,μάλιστα είχε την ευκαιρία να επισκεφτεί αυτή την όμορφη πόλη και μας είπε ότι εκεί τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο με μια βάρκα ,που τη λένε γόνδολα ,περνώντας μέσα από μεγάλα κανάλια .  Η πόλη αυτή είναι χτισμένη μέσα στο νερό και οι δρόμοι της είναι γεμάτοι νερά ,αλλά έχουν και πολλά γεφυράκια ,για να περνάνε οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της. Έχουν και μια μεγάλη  πλατεία μας είπε ,αυτή του Αγίου Μάρκου ,αλλά και πολλά άλλα πανέμορφα παλάτια και κτίρια ,που αφήνουν με το στόμα ανοικτό ,μικρούς και μεγάλους.



                                              



  Όμως ξέρεις κυρία ...λέει ο φίλος μας ,αυτή η πόλη μια  μέρα θα βυθιστεί μέσα στα νερά και θα χαθεί για πάντα , μου είπε ο μπαμπάς μου. Μα γιατί να γίνει αυτό λένε τα υπόλοιπα παιδιά ;  Να εξαφανιστεί μια τέτοια πόλη...αναφώνησαν με απορία...Ήταν τόσο μεγάλο το ενδιαφέρον των παιδιών ,για να μάθουν το λόγο που θα συμβεί κάτι τέτοιο ,που μου έδωσε την αφορμή ,να ξεφύγω λίγο από το αποκριάτικο κλίμα και να μην αφήσω τα παιδιά με αυτή την απορία.Έτσι σκέφτηκα να αναζητήσουμε την αιτία ,αλλά και τις ενέργειες που γίνονται για να αποτραπεί  ,αυτό το γεγονός , που  έκανε τα παιδιά να λυπηθούν.  Ψάξαμε στο διαδίκτυο και βρήκαμε πληροφορίες...

Η Βενετία έχει ονομαστεί με μια σειρά διαφορετικών τίτλων και είναι γνωστή και ως “Γαληνότατη”, “Πόλη του Νερού”, “Πόλη των Μασκών”, “Πόλη των Γεφυρών”, “Βασίλισσα της Αδριατικής”, “Πόλη των Καναλιών” και “Επιπλέουσα Πόλη”. Το όνομά της πιστεύεται ότι προέρχεται από τον αρχαίο λαό των Βενετών, ο οποίος έζησε στην περιοχή τον 10ο αιώνα π.Χ. 
Μια από τις ρομαντικές πόλεις της οικουμένης όμως , βυθίζεται αμετάκλητα εδώ και εκατοντάδες χρόνια! Ο ρυθμός της βύθισης μάλιστα έχει αυξηθεί δραματικά κατά τα τελευταία 100 χρόνια, με τη στεριά να έχει υποχωρήσει κατά 24 ολόκληρα εκατοστά.  Η πλατεία του Αγίου Μάρκου πλημμύριζε 9 φορές τον χρόνο (κατά μέσο όρο πάντα) πριν από 100 χρόνια, ενώ σήμερα βρίσκεται γεμάτη με νερά τουλάχιστον εκατό φορές τον χρόνο. Η ιταλική κυβέρνηση έχει ήδη πάρει μέτρα για την αποτροπή της καταστροφής τα τελευταία 30 χρόνια,με αντιπλημυρικά έργα , θα δουλέψουν όμως; Οι εκτιμήσεις των επιστημόνων δεν είναι πάντως καθόλου ενθαρρυντικές, ούτε και η πρόοδος της υδάτινης οχύρωσης της πόλης…

                                      


Το επιβεβαιώνουν και οι δορυφόροι.

Η Βενετία βουτάει στην Αδριατική! 

Η Βενετία βυθίζεται κάθε χρόνο και περισσότερο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να μείνει ακατοίκητη σε βάθος χρόνου.

Με τη βοήθεια δορυφόρων, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι η πόλη βυθίζεται από 3 έως 11 χιλιοστά τον χρόνο, από τα οποία το ένα χιλιοστό οφείλεται σε φυσικά αίτια και τα υπόλοιπα 2 έως 10 χιλιοστά σε ανθρώπινες δραστηριότητες ,όπως ρύπανση της ατμόσφαιρας , η άνοδος της θερμοκρασίας,  πυρκαγιές ,διατάραξη του υδροφόρου ορίζοντα ,λιώσιμο των πάγων και άνοδο της στάθμης της θάλασσας .

Τα είδαμε όλα αυτά ,τα σχολιάσαμε και μαζί με τις ευχές μας για Καλή Αποκριά ,στείλαμε κι εμείς το δικό μας οικολογικό μήνυμα ,για να σωθεί η πόλη του αρλεκίνου ,με αυτές τις ζωγραφιές. Ζωγραφίσαμε την παλάμη μας ,που συμβολίζει το χέρι που ζητάει βοήθεια ,για να μην βυθιστεί η πόλη  στα νερά της Αδριατικής θάλασσας ,σαν το χέρι που δεσπόζει στην είσοδο της πόλης ,αλλά και τον αρλεκίνο ,όπου έζησε σε αυτό το πανέμορφο μέρος και που κανείς δεν θα ήθελε να χαθεί η θαυμάσια  ιστορία του ,μέσα στο χρόνο. 
                                        
                                    












Τετάρτη 2 Μαρτίου 2016

Η Ακρόπολη τη μέρα και η Ακρόπολη τη νύχτα.

Μετά τους πλανήτες ,προσεγγίσαμε το θέμα μέρα -νύχτα .
Άριστη η προσέγγιση από τη συνάδελφο και εγώ με τη σειρά μου ,στην απογευματινή βάρδια , θέλησα να ασχοληθώ περισσότερο ,με το πως φαίνεται μια πόλη ή ένα τοπίο την ημέρα και πως τη νύχτα. Αρχικά περιγράψαμε πως είναι αντίστοιχα την μέρα και πως τη νύχτα η πόλη μας. Είδαμε και κάποιες φωτογραφίες της πόλης της Πάτρας στο υπολογιστή ,δίνοντας περισσότερη έμφαση στον φάρο της και στον Άγιο Ανδρέα ,αλλά και στο πανέμορφο κάστρο της , καθώς και τη γέφυρα Ρίου -Αντιρρίου ,δηλαδή σε μνημεία και σύμβολα χαρακτηριστικά γι'αυτήν την πόλη.

                                                                                                                                                                 


                                         
                                          
  


                                            

Στη συνέχεια ,θελήσαμε να δούμε εικόνες και από την πρωτεύουσα της πατρίδας μας ,την Αθήνα και φυσικά σταθήκαμε σε ένα από τα σπουδαιότερα ιστορικά  μνημεία της ,την Ακρόπολη.



 
                                                     
  Στη συνέχεια άνοιξα ένα  από τα βιβλία  με τίτλο ''Μαγικές διαδρομές στην τέχνη '', της Κατερίνας Τζαβάρα  .που μας φέρνει κοντά σε έργα του Σπύρου Βασιλείου  ,Έλληνα ζωγράφου και σπουδαίου καλλιτέχνη.

 Αφού είπαμε λίγα λόγια για το ζωγράφο της καρδιάς μας ...όπως τον αποκαλούν ,με τα έργα του να φωτίζονται από τον ελληνικό ήλιο ,το φεγγάρι ,τη θάλασσα και τον ουρανό , σταθήκαμε σε ένα από αυτά , της Αθήνας με πανσέληνο (1978) .


Σχολιάσαμε τον πίνακα ,βρήκαμε τα βασικά στοιχεία του (φεγγάρι, ουρανός ,πόλη) ,τα χρώματα και τα σχήματα που διακρίνονται, τα υλικά που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης (το έργο φιλοτεχνήθηκε πάνω σε φύλλο ασημιού), είδαμε πως απεικονίζονται τα σπίτια της πόλης (καθαρά σχήματα ,μεγάλες γραμμές ,αφηρημένες πινελιές, ) ,ποια ώρα της ημέρας ζωγράφισε τον πίνακα κ.α. Το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στη νυχτερινή Αθήνα με τις στέγες των μονοκατοικιών ,τα νεοκλασικά σπίτια, τα περίτεχνα σιδερένια κιγκλιδώματα στα μπαλκόνια και φυσικά την ξακουστή σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης Ακρόπολη ,που στέκει αγέρωχη εδώ και χιλιετίες πάνω στον ιστορικό  και ιερό βράχο.
Ο ίδιος ζωγράφος έχει φιλοτεχνήσει και την Αθήνα της ημέρας (1967),έργο που είδαμε στη συνέχεια , εντοπίζοντας τις ομοιότητες και τις διαφορές των δύο πινάκων ,το φως και το σκοτάδι που κυριαρχεί αντίστοιχα στους πίνακες κ.τ.λ.

 Κάποια μάλιστα στοιχεία τα συγκρίναμε και με τη δική μας πόλη .
Μετά από αυτό ,αποφασίσαμε να μιμηθούμε και εμείς το Σπύρο Βασιλείου και να φτιάξουμε με το δικό μας τρόπο , συνδυάζοντας και τους δύο πίνακες ,την Αθήνα της ημέρας και την Αθήνα της νύχτας. Ζωγραφίσαμε την Ακρόπολη φωτισμένη τη νύχτα από το φως του φεγγαριού  και της Πανσελήνου και την ημέρα από το φως του ήλιου ,τα σπίτια και τους δρόμους κ.α., τα οποία κολλήσαμε αντίστοιχα σε δύο κύκλους ,αυτόν της ημέρας και αυτόν της νύχτας.







                                                  Ζωγραφίσαμε τον ιερό βράχο...
                                                               Έτοιμο το έργο μας.

Την επόμενη μέρα, διαβάσαμε μια πολύ ωραία ιστορία με τίτλο ''το ζηλιάρικο φεγγάρι'' , της Φρ. Χάτογλου ,από το σχολικό ανθολόγιο του νηπιαγωγείου, του ΟΕΔΒ :

Κάποιο δειλινό, καθώς ο Ήλιος έπεφτε νυσταγμένος πίσω από το βουνό, άκουσε να τον φωνάζουν:

–          Ε, κυρ Ήλιε! Περίμενε μια στιγμή. Θέλω κάτι να σου πω.

Ήταν το Φεγγάρι. Έτρεχε βιαστικά να προλάβει τον Ήλιο πριν πέσει να κοιμηθεί! Μόλις πλησίασε, του είπε λαχανιασμένα:

Ουφ! Ξέρεις; Καιρό τώρα σε κοιτάζω, καθώς κάνεις βόλτα στον ουρανό, και ζηλεύω τις χρυσές σου αχτίδες. Σκέφτηκα, λοιπόν, να έρθω και σαν φίλος να σου ζητήσω να μου δώσεις μία. Εσύ έχεις τόσες πολλές, που δε θα σου λείψει η μία αχτίδα που θα μας δώσεις. Ενώ εγώ θα την έχω για στολίδι και συντροφιά στη νυχτερινή μου βόλτα.

Ο Ήλιος τον κοίταξε χαμογελώντας και του είπε:

– Εγώ, φίλε μου κυρ Φέγγαρε, να σου δώσω μια αχτίδα μου. Πρόσεξε όμως μήπως σου φέρει σκοτούρες. Γιατί, ό,τι ταιριάζει στον ένα σε σημαίνει πως ταιριάζει και στον άλλο.

……………………………………………………………………………………………………….η συνέχεια στο σχολικό ανθολόγιο .
Εμείς δραματοποιήσαμε την ιστορία αυτή που μας άρεσε πάρα πολύ .

                            Το φεγγάρι ,σταματά τον ήλιο που δύει και του ζητά μια ηλιαχτίδα.

                                          Ο ήλιος ,δίνει την ηλιαχτίδα του στο φεγγάρι.
                                     ...και αυτό καμαρώνει για το καινούργιο του στολίδι.

  Σαν πέρασε λίγο η ώρα  και καθώς δεν έλεγε να νυχτώσει ,κάποιοι δυσαρεστήθηκαν και άρχισαν να εκνευρίζονται με το πολύ φώς. Τα πουλιά ...ο σπίνος ,η τσίχλα και  η μπεκάτσα , γκρινιάζουν ,γιατί είναι κουρασμένα και τώρα που το σκοτάδι έχει εξαφανιστεί ,δεν μπορούν να κουρνιάσουν στις φωλιές τους και να κοιμηθούν.
 Το νυχτολούλουδο ,παραπονιέται ,γιατί δεν μπορεί με τόσο φως ,να ανοίξει τα πέταλά του.
 Ο αστροναύτης ,διαμαρτύρεται ,γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει το ταξίδι του προς το διάστημα.

 Όλοι μαζί ,μετά από την προτροπή της σοφής κουκουβάγιας , πήγαν να συναντήσουν το φεγγάρι και να διαμαρτυρηθούν για την λάθος επιλογή που έκανε το φεγγάρι ,να φορέσει στο κεφάλι του μια από τις ακτίνες του ήλιου ,προκαλώντας εκείνη τη βραδιά τόση αναστάτωση.

Τελικά το φεγγάρι παραδέχτηκε τα σφάλμα του ,ζήτησε συγνώμη από τους φίλους του ,για την αναστάτωση ,που τους προκάλεσε και αποφάσισε να διπλώσει και να κρύψει κάτω από το σκούφο του , την ηλιαχτίδα που του χάρισε ο ήλιος ,μένοντας ξάγρυπνο μέχρι το πρωί,για να μην του πέσει ο σκούφος και τους ξαναενοχλήσει .
                                              
Με το πρώτο φως της ημέρας ,όταν ο λαμπερός ήλιος ξεπρόβαλε από την ανατολή , το φεγγάρι μετανιωμένο και λίγο τρομαγμένο για τη λαχτάρα που έπαθε την προηγούμενη νύχτα ,έτρεξε να ξαναδώσει την ακτίνα ,που είχε πάρει από τον ήλιο ,λέγοντάς του ,ότι είχε απόλυτο δίκιο, όταν επέμενε ,να μην την κρατήσει.
 ''Ό,τι ταιριάζει στον έναν ,δεν σημαίνει ότι πρέπει να ταιριάζει και στον άλλον.''
Τέλος διαβάσαμε ,συζητήσαμε και ζωγραφίσαμε δύο πολύ όμορφα ποιήματα με τίτλο ''καλημέρα '', της Ντίνας Χατζηνικολάου και ''καληνύχτα'' , του Γεώργιου Βιζυηνού , αντίστοιχα, κυκλώνοντας και γράφοντας  τις δύο λέξεις .