''Δαυίδ εναντίον Γολιάθ '' ...Ζήτω η 28η Οκτωβρίου.

 Παρακάτω παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα ενός πανηγυρικού λόγου ,αφιερωμένο στην 28η Οκτωβρίου :

  Κάθε χρόνο  πανηγυρίζουμε, τιμώντας  την  28η  Οκτωβρίου  1940,  την  ημέρα  που  γράφτηκε  μία  ακόμη  χρυσή  σελίδα  της  ένδοξης  ιστορίας  του  Ελληνισμού ,ελπίζοντας η μέρα αυτή  να αποτελέσει την αιτία και το ερέθισμα που θα κάνει όλους μας να ορθώσουμε το ανάστημά μας και μαζί μ' αυτό τη χώρα και τη ζωή μας.

Είναι  η  ημέρα  που  οι  Έλληνες  είπαν  το  «ΟΧΙ»  στους  Ιταλούς  του  Μουσολίνι  και  σε  κάθε  εχθρική  επιβουλή  εναντίον  της  πατρίδας. Ελπίδα είναι να είναι το μήνυμα που θα σηκώσει ξανά την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Τι  κι  αν  τότε οι  εχθροί  ήταν  πολλαπλάσιοι  και  είχαν  περισσότερα και καλύτερα  όπλα; Οι  Έλληνες  νίκησαν  αποδεικνύοντας  ότι  η  ιστορία  δεν  υπακούει  στην  κοινή  λογική  και  δε  γράφεται  με  αριθμούς  αλλά  με  τη  μεγαλοσύνη  της  ψυχής και της καρδιάς το πύρωμα. Δεν ήταν εύκολη η νίκη, ούτε καν η απόφαση του αγώνα. Στον κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά έλαχε ο κλήρος να πει το ΟΧΙ διερμηνεύοντας τα αισθήματα ολόκληρου του ελληνικού λαού. Πολλοί θεώρησαν  το  «ΟΧΙ»  των  Ελλήνων  ως  αποκοτιά  και  άσκοπη  θυσία  σε  μια  εποχή  όπου  οι  δυνάμεις  της  ναζιστικής  Γερμανίας του Χίτλερ, της Ιταλίας  και  των  συμμάχων  τους  είχαν  κυριαρχήσει  σ’  όλη  σχεδόν  την  Ευρώπη. Οι Δυνάμεις του Άξονα προκαλούσαν το δέος πριν καν να επιτεθούν στους αντιπάλους τους και απέτρεπαν ακόμη και τη σκέψη της αντίστασης που θεωρούνταν μάταιη. Είχαν κατορθώσει δηλαδή να κερδίζουν τον πόλεμο όχι μόνο στο πεδίο μάχης αλλά και στο ψυχολογικό πεδίο. Όμως, δεν υπολόγισαν ότι η τραυματισμένη αξιοπρέπεια είναι η πιο ανίκητη δύναμη. Είναι η δύναμη, που έχει πάντα το δίκιο. “Είναι η Ελλάδα, έγραψε ο Γιώργος Θεοτοκάς, που κάνει πόλεμο για την ελευθερία της και την τιμή της... Κάποιος θέλησε να πνίξει την Ελλάδα. Νιώσαμε τα κρύα δάχτυλα γύρω στο λαιμό της. Ανατριχιάσαμε. Ύστερα μονομιάς ξύπνησε η φύση μας.'' Σφίξαμε τα δόντια και κάνουμε πόλεμο”.

“Είμαστε έτοιμοι για όλα, επισήμανε ο Π. Κανελλόπουλος. Πάντοτε οι αθώοι είναι έτοιμοι για όλα. Οι ένοχοι φοβούνται. Οι αθώοι ποτέ. Οι αθώοι είναι σε κάθε στιγμή έτοιμοι για τη ζωή και για το θάνατο, για την εύνοια και για τη δυσμένεια της τύχης, για την καταιγίδα και την καλοκαιρία. Μονάχα για ένα πράγμα δεν είναι ποτέ έτοιμος και άξιος ο αθώος: για την ατιμία”.
Με αφορμή αυτόν τον πανηγυρικό λόγο και ενόψει του εορτασμού της εθνικής μας επετείου για την 28η Οκτωβρίου 1940, μιλήσαμε κι εμείς στην τάξη με απλά λόγια για το τι σημαίνει για τους Έλληνες ανίκητη δύναμη , μεγαλοσύνη ψυχής , πύρωμα καρδιάς ,τραυματισμένη αξιοπρέπεια και τι ήταν τελικά αυτό το θρυλικό ΌΧΙ ,που ο Ιωάννης Μεταξάς είπε τότε  στους Ιταλούς του Μουσολίνι, αλλά και σε κάθε εχθρό που επιβουλεύονταν την πατρίδα των Ελλήνων ,τη θρησκεία και την οικογένεια .
Οι Έλληνες  απέδειξαν τότε με τον καλύτερο τρόπο ,ότι σε εποχές κινδύνων και πολέμων ,ήταν γενναίοι και δεν έχαναν την πίστη τους στο Θεό. Αυτή η πίστη τους θωράκισε με τόσο θάρρος και αποφασιστικότητα  ,που παρά την μικρότερη δύναμη που διέθεταν ,τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε όπλα, κατόρθωσαν να κατατροπώσουν τους εχθρούς μας και κάτω από φοβερά αντίξοες συνθήκες , να τους νικήσουν.
Το έπος του '40  όμως μας θυμίζει πολύ την ιστορία από την Παλαιά Διαθήκη ,όπου πολλά χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός ,ζούσε στη Βηθλεέμ ο Δαυίδ ,ο γιος του Ιεσσαί ,που ήταν βοσκός.Ήταν παιδί με καθαρή καρδιά ,γεμάτη αγάπη για τον Θεό,τον οποίο από μικρή ηλικία υμνολογούσε και δόξαζε με τους Ψαλμούς του. . Τα χρόνια περνούσαν και ο Δαυίδ πρόκοψε σε αρετή. Ώσπου κάποια μέρα οι Ισραηλίτες ,βρέθηκαν σε πόλεμο με τους Φιλισταίους ,που ήταν ειδωλολάτρες. Ένας από αυτούς ο γιγαντόσωμος στρατιώτης Γολιάθ, τους προκαλούσε και τους κορόιδευε. Ζητούσε μάλιστα να παλέψει με κάποιον Ισραηλίτη . Ο Δαυίδ , ζητώντας την βοήθεια του Θεού ,στάθηκε μπροστά στο Γολιάθ ,με θάρρος ,χωρίς να φοβάται και με τη μικρή του σφεντόνα ,κατόρθωσε να τον νικήσει. Οι Ισραηλίτες  πανηγύρισαν τη νίκη και οι Φιλισταίοι το έβαλαν στα πόδια.Ο Δαυίδ μετά από χρόνια ,έγινε βασιλιάς και διοίκησε με δικαιοσύνη το λαό του .Οργάνωσε καλά το στρατό του και νίκησε τους εχθρούς των Ισραηλιτών.
Αυτή η ιστορία άρεσε πολύ στα παιδιά και έτσι κατάλαβαν καλύτερα  και την άνιση αναμέτρηση των Ελλήνων με τους Ιταλούς το 1940  ,καθώς και την πανηγυρική νίκη τους .
Επειδή ωστόσο φέτος πρόκειται να δούμε πολλούς πίνακες ζωγραφικής ,για τις θεματικές ενότητες που δουλεύουμε στο Νηπιαγωγείο,έτσι και τώρα είδαμε και σχολιάσαμε τους πίνακες του Αλέξανδρου
Αλεξανδράκη με θέμα το έπος του '40, αλλά και πίνακες με το κατόρθωμα του Δαυίδ ,καθώς και κάποιες εικόνες που βρήκαμε στο διαδίκτυο .
Ο Δαυίδ μοιάζει πολύ με τους στρατιώτες που προελαύνουν  στο μέτωπο του Αλεξαδράκη ,ήταν το συμπέρασμα των παιδιών και έτσι τα αγόρια κυρίως θέλησαν να ζωγραφίσουν τον ''  Δαυίδ που σκοτώνει τον Γολιάθ '' ,σε έναν από τους πίνακες του Πίτερ Πωλ Ρούμπενς , ενώ τα περισσότερα  κορίτσια ζωγράφισαν  τον πίνακα  ''προέλασις'' του Αλεξανδράκη.

Ο Αλεξανδράκης πολέμησε στην Αλβανία ως δεκανέας πυροβολικού. Τα σκίτσα του τα έκανε ανάμεσα στις μάχες και στην ανάπαυλα. Αργότερα έφτιαξε τους πίνακες με λάδι. Πείτε μου όμως εσείς τι ταλέντο πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να αποτυπώσει ένα άλογο στην παραπάνω στάση …. από μνήμης; διότι δεν διέθετε φωτογραφική μηχανή.
 Ο Αλεξανδράκης απεικονίζει τον απελπισμένο αγώνα, τον πόνο, την ψυχρή πραγματικότητα του θανάτου. Αυτά τα πράγματα αγγίζουν και τον ίδιο, ένα ευαίσθητο πνεύμα, φύση και πράξη καλλιτέχνη. Η απεικόνισή τους αποδίδει στα σχέδιά του μια αμεσότητα και μια δύναμη που λίγοι καλλιτέχνες πολεμικών θεμάτων επιτυγχάνουν. Αυτό από μόνο του μας καθηλώνει. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που ξεχωρίζει στη δουλειά του Αλεξανδράκη. Τον πυρήνα του έργου του αποτελούν τα ελληνικά χαρακτηριστικά, το θάρρος, η αντοχή, η σωματική και πνευματική αφοσίωση, πάνω απ’ όλα η αγάπη για την πατρίδα και για ότι αυτή αντιπροσωπεύει.

        

                                                   

                                             

                                                
                                                                       Μερικά από  τ α έργα μας :

Τα σχήματα στο Νηπιαγωγείο ,εμπνευσμένα από μεγάλους ζωγράφους.

Επειδή φέτος στο Νηπιαγωγείο μας αποφασίσαμε να ασχοληθούμε  με την τέχνη και κυρίως με πίνακες ζωγραφικής  ,που να πλαισιώνουν ένα μεγάλο μέρος της θεματολογίας που δουλεύουμε  κάθε χρόνο στα σχολεία , έτσι και τα σχήματα , θελήσαμε να τα προσεγγίσουμε και από μια άλλη οπτική γωνία ,όπως αυτή  των σπουδαίων έργων τέχνης ,που φιλοτέχνησαν  κατά καιρούς , εξαιρετικοί ζωγράφοι και έχουν σαν θέμα τους τα γεωμετρικά σχήματα .
 Το συγκεκριμένο θέμα άρεσε πολύ στα παιδιά  και έτσι  αφού πρώτα γνωρίσαμε  με τη βοήθεια της πλαστελίνης  τις ευθείες  , τις καμπύλες γραμμές ,   τις γωνίες  και στη συνέχεια τα βασικά  σχήματα , μας δώθηκε η αφορμή να επεκταθούμε ακόμα περισσότερο , να δούμε πίνακες ζωγραφικής με σχήματα,  να αναφερθούμε στα ονόματα των δημιουργών τους  και  να πούμε λίγα λόγια γι αυτούς  , να τους επεξεργαστούμε στην τάξη .
  Έτσι με τρόπο φυσικό και διασκεδαστικό αυτοί οι πίνακες ζωγραφικής , κατόρθωσαν να μας εμπνεύσουν μοναδικά και να δημιουργήσουμε κι εμείς ,βάζοντας τις δικές μας πινελιές και τη δική μας φαντασία , τα  παρακάτω  ομαδικά  έργα τέχνης .
 Συγκεκριμένα ,αφού πρώτα  είδαμε γενικά  στον υπολογιστή , πίνακες ζωγραφικής σπουδαίων ζωγράφων,οι οποίοι σχετίζονται με τα γεωμετρικά σχήματα  κυρίως  του Καντίνσκι ,Κλέε  και Μιρό ,  σχολιάσαμε και εντοπίσαμε λεπτομέρειες  σε κάποιους από αυτούς   και στη συνέχεια , μετά από επιλογή των ίδιων των παιδιών,   σταθήκαμε περισσότερο  στους παρακάτω πίνακες :

                                        

Αυτός ο ανεμοστρόβιλος ,επειδή έτυχε να φυσάει και λίγο την ημέρα που τον είδαμε , πραγματικά μας ''στροβίλισε '' και τα δικά μας μυαλά  και θέλησε να να μας ταξιδέψει ακόμα πιο  βαθιά στον μαγικό κόσμο των σχημάτων . Με αφορμή αυτόν τον πίνακα , ασχοληθήκαμε με τους  κύκλους και πιο συγκεκριμένα με τους ομόκεντρους κύκλους ,τους οποίους δια γράψαμε με το χέρι μας στον αέρα , στροβιλιστήκαμε γύρω από τον εαυτό μας αλλά και αποτυπώσαμε στο χαρτί. 

                                         
 Στη συνέχεια είδαμε τον παρακάτω πίνακα του Καντίνσκι ,που μας έδωσε την ιδέα να πιάσουμε κι εμείς δουλειά και να φτιάξουμε τους δικούς μας ομόκεντρους κύκλους ,από γλασέ χαρτί, κόβοντας και κολλώντας τους μικρότερους κύκλους μέσα στους μεγαλύτερους .

                                          

Αφού ολοκληρώθηκε και αυτή η διαδικασία και όταν οι κύκλοι μας ήταν έτοιμοι ,είδαμε τον αμέσως επόμενο πίνακα...Αυτός ο πίνακας μας έδωσε το ερέθισμα να φτιάξουμε και εμείς ένα δεντράκι μέσα στην τάξη μας , με τους ομόκεντρους κύκλους που είχαμε δημιουργήσει πιο πριν.

                                                

Φυσικά το δεντράκι μας έπρεπε να αντιπροσωπεύει και την εποχή την οποία διανύουμε ,δηλαδή το Φθινόπωρο . Για το λόγο αυτό τα χρώματα που επιλέχθηκαν ήταν φθινοπωρινά ,όπως το κίτρινο ,το πορτοκαλί ,το καφέ και το κόκκινο. Έτσι τα φύλλα -ομόκεντροι κύκλοι , ήταν έτοιμα να στολίσουν το γυμνό δέντρο του Φθινοπώρου. Μερικές σταγόνες βροχής και κάποια άλλα φθινοπωρινά στοιχεία .συνέθεσαν το παρακάτω τοπίο που θα κοσμεί την τάξη μας αυτή την εποχή.

 

Την επόμενη μέρα ,σταθήκαμε σε αυτόν τον πίνακα ζωγραφικής . Εξίσου ωραίος που μας κέντρισε και πάλι την περιέργεια. Πολλά γεωμετρικά σχήματα και χρώματα ,που συνθέτουν μια πόλη.

Υπέροχος πίνακας ....Μήπως να κάνουμε κι εμείς το ίδιο ; Ποια  είναι η δική μας πόλη; Πως λέγεται; Που βρίσκεται στο χάρτη; Είναι χτισμένη κοντά σε θάλασσα (Πατραϊκός κόλπος) , στους πρόποδες ενός βουνού (Παναχαικού όρους) ; Θα θέλατε να συνθέσουμε την πόλη της Πάτρας , με γεωμετρικά σχήματα; Η απάντηση ήταν ομόφωνα ΝΑΙ.
Έτσι αφού πρώτα παίξαμε με κομμένα γεωμετρικά σχήματα σε διάφορα μεγέθη και χρώματα ,συν θέσαμε την πόλη μας με αυτά ,προσπαθώντας να θυμηθούμε όσο το δυνατόν περισσότερα δημόσια κτήρια και αξιοθέατα ,  μουσεία, εκκλησίες ,  νοσοκομεία, κεντρικούς δρόμους,αυτοκίνητα ,ανθρώπους,  πλατείες και παιδικές χαρές ,δέντρα,  σχολεία, καταστήματα, πολυκατοικίες και μονοκατοικίες. Ένας σιδηρόδρομος και ένα τρένο ,διασχίζει την πόλη μας.  Στο κάτω μέρος της ομαδικής εργασίας μας ζωγραφίσαμε τη θάλασσα με το λιμάνι και τα πλοία της και στο πάνω μέρος δυο τριγωνικές βουνοκορφές του Παναχαικού όρους με τις ανεμογεννήτριες που είναι ορατές από την πόλη της Πάτρας. Τέλος ένας λαμπρός ήλιος δεν θα μπορούσε να λείπει από την εργασία μας.

                               
                                        

Να και το τελικό αποτέλεσμα : 

Καντίνσκι ,Μιρό και Κλέε ,γίνανε πραγματικά , εμπνευστές για εμάς ,αλλά και εμείς θα μπορούσαμε να γίνουμε για εκείνους . Τελικά  μπορούμε κι εμείς να μοιάσουμε στον Καντίνσκι .... είπαν . 

Εγωιστές δεν είμαστε , γιατί ο υπέρμετρος εγωισμός είναι άσχημο συναίσθημα, αλλά μικροί δημιουργοί και καλλιτέχνες.... προσπαθούμε να γινόμαστε συνεχώς. 

Ο τρύγος μέσα από τους πίνακες ζωγραφικής.

 Ο Σεπτέμβριος είναι γνωστός με την ονομασία «Τρυγομηνάς» ή «Τρυγητής». Όπως γράφει, με ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο, η Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη:

«Την καθολική και πυρετώδη συμμετοχή της κοινότητας αποδίδει η παροιμιακή φράση “θέρος, τρύγος, πόλεμος”. Η συμμετοχή όλων των κατοίκων του οικισμού αναδείκνυε τον τρύγο σε ευχάριστη εργασία, που συχνά έπαιρνε το χαρακτήρα πανηγυριού… Η μεταφορά των σταφυλιών στο ληνό (πατητήρι, αργαστήρι, καρούτα, πατερό, τραπεζονιά, σκαφόνι κ.ά.) γίνεται με ζώα, με κάρα ή με μηχανικά μέσα, σήμερα πια στα πατητήρια. Το πατητήρι διαφέρει από περιοχή σε περιοχή ως προς το σχήμα και τη χωρητικότητα. Αλλού είναι κτιστή παραλληλεπίπεδη δεξαμενή με κλίση του δαπέδου προς την πλευρά απ’ όπου εξέρχεται ο μούστος, αλλού είναι ένας μεγάλος ξύλινος ή πλεχτός φορητός κάδος, που τοποθετείται κατά το πάτημα πάνω σε κτιστή δεξαμενή (υπολήνιο, αποδοχάρι, δοχειό κ.ά.), μέσα στην οποία ρέει ο μούστος. Το πάτημα των σταφυλιών γίνεται από τους “πατητάδες”. Το γλεύκος (μούστος, απόσταμα, βράσμα, λαγάρι, πρόσυρο κ.ά.) μεταφέρεται και αποθηκεύεται συνήθως σε μεγάλα βαρέλια, που έχουν πλυθεί με ειδικά αρωματικά φυτά (σχίνο, μυρτιά, δάφνη κ.ά.) κι έχουν απολυμανθεί με θειάφι ή έχουν ρετσινωθεί. Μέσα εκεί ο μούστος “βράζει”, ζυμώνεται και γίνεται κρασί».

Έτσι κι εμείς στο Νηπιαγωγείο ,θελήσαμε να γνωρίσουμε το σταφύλι , τον τρύγο  ,την διαδικασία παραγωγής του κρασιού  από τα αρχαία χρόνια
 (κυκλαδικό ειδώλιο -γλεντζές, θεός Διόνυσος κ.α ) έως σήμερα και να αποχαιρετήσουμε τον μήνα Σεπτέμβριο μέσα από σπουδαίους πίνακες ζωγραφικής που είδαμε ,σχολιάσαμε ,θαυμάσαμε και ζωγραφίσαμε με τον δικό μας τρόπο. Ο τρύγος στην τέχνη είναι ένα  από τα πρώτα θέματα που μπορούμε να προσεγγίσουμε στο Νηπιαγωγείο . Εντοπίσαμε ομοιότητες και διαφορές στον τρόπο που γινόταν ο τρύγος άλλοτε και σήμερα  , όπως στην ενδυμασία, στον τρόπο που μεταφέρονταν τα σταφύλια στα πατητήρια (κοφίνια -κλούβες , γαϊδουράκια-τρακτέρ ).Παλιά οι γυναίκες έπαιρναν τα βρέφη μαζί τους στα χωράφια σε αντίθεση με τώρα, που οι αμπελουργοί βάζουν εργάτες για να τρυγήσουν τα σταφύλια τους. Ωστόσο σε όλες τις εποχές παρατηρήσαμε ότι οι τρυγητές με κέφι, χαρά , τραγούδια ,γέλια και με τη βοήθεια του Αγίου Τρύφωνα ,που τον έχουν ως  προστάτη τους ,πηγαίνουν  κάθε πρωί στα αμπέλια τους να τρυγήσουν και σε όλο τον κάμπο αντηχούν οι φωνές και τα τραγούδια τους , δίνοντας την εντύπωση ότι γίνεται εκεί  ένα μεγάλο πανηγύρι.

                                                      

                                              

                                              

                                                
Ο γνωστός μύθος  ''η  αλεπού και τα σταφύλια  '' δεν θα μπορούσε να μην ειπωθεί ,αφού άλλωστε πολλά νήπια επέλεξαν και να τον ζωγραφίσουν.