'' Ταξίδι στη χώρα των νηπίων '': Ο τρύγος μέσα από τους πίνακες ζωγραφικής.

Ο Σεπτέμβριος είναι γνωστός με την ονομασία «Τρυγομηνάς» ή «Τρυγητής». Όπως γράφει, με ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο, η Αικατερίνη Πολυμέρου-Καμηλάκη:

«Την καθολική και πυρετώδη συμμετοχή της κοινότητας αποδίδει η παροιμιακή φράση “θέρος, τρύγος, πόλεμος”. Η συμμετοχή όλων των κατοίκων του οικισμού αναδείκνυε τον τρύγο σε ευχάριστη εργασία, που συχνά έπαιρνε το χαρακτήρα πανηγυριού… Η μεταφορά των σταφυλιών στο ληνό (πατητήρι, αργαστήρι, καρούτα, πατερό, τραπεζονιά, σκαφόνι κ.ά.) γίνεται με ζώα, με κάρα ή με μηχανικά μέσα, σήμερα πια στα πατητήρια. Το πατητήρι διαφέρει από περιοχή σε περιοχή ως προς το σχήμα και τη χωρητικότητα. Αλλού είναι κτιστή παραλληλεπίπεδη δεξαμενή με κλίση του δαπέδου προς την πλευρά απ’ όπου εξέρχεται ο μούστος, αλλού είναι ένας μεγάλος ξύλινος ή πλεχτός φορητός κάδος, που τοποθετείται κατά το πάτημα πάνω σε κτιστή δεξαμενή (υπολήνιο, αποδοχάρι, δοχειό κ.ά.), μέσα στην οποία ρέει ο μούστος. Το πάτημα των σταφυλιών γίνεται από τους “πατητάδες”. Το γλεύκος (μούστος, απόσταμα, βράσμα, λαγάρι, πρόσυρο κ.ά.) μεταφέρεται και αποθηκεύεται συνήθως σε μεγάλα βαρέλια, που έχουν πλυθεί με ειδικά αρωματικά φυτά (σχίνο, μυρτιά, δάφνη κ.ά.) κι έχουν απολυμανθεί με θειάφι ή έχουν ρετσινωθεί. Μέσα εκεί ο μούστος “βράζει”, ζυμώνεται και γίνεται κρασί».

Έτσι κι εμείς στο Νηπιαγωγείο ,θελήσαμε να γνωρίσουμε το σταφύλι , τον τρύγο ,την διαδικασία παραγωγής του κρασιού από τα αρχαία χρόνια
(κυκλαδικό ειδώλιο -γλεντζές, θεός Διόνυσος κ.α ) έως σήμερα και να αποχαιρετήσουμε τον μήνα Σεπτέμβριο μέσα από σπουδαίους πίνακες ζωγραφικής που είδαμε ,σχολιάσαμε ,θαυμάσαμε και ζωγραφίσαμε με τον δικό μας τρόπο. Ο τρύγος στην τέχνη είναι ένα από τα πρώτα θέματα που μπορούμε να προσεγγίσουμε στο Νηπιαγωγείο . Εντοπίσαμε ομοιότητες και διαφορές στον τρόπο που γινόταν ο τρύγος άλλοτε και σήμερα , όπως στην ενδυμασία, στον τρόπο που μεταφέρονταν τα σταφύλια στα πατητήρια (κοφίνια -κλούβες , γαϊδουράκια-τρακτέρ ).Παλιά οι γυναίκες έπαιρναν τα βρέφη μαζί τους στα χωράφια σε αντίθεση με τώρα, που οι αμπελουργοί βάζουν εργάτες για να τρυγήσουν τα σταφύλια τους. Ωστόσο σε όλες τις εποχές παρατηρήσαμε ότι οι τρυγητές με κέφι, χαρά , τραγούδια ,γέλια και με τη βοήθεια του Αγίου Τρύφωνα ,που τον έχουν ως προστάτη τους ,πηγαίνουν κάθε πρωί στα αμπέλια τους να τρυγήσουν και σε όλο τον κάμπο αντηχούν οι φωνές και τα τραγούδια τους , δίνοντας την εντύπωση ότι γίνεται εκεί ένα μεγάλο πανηγύρι.